Η μέρα είχε αρχίσει να προχωρά κι η ζέστη ήταν πια στα όρια.
Έτσι σαν συνεννοημένοι εγκατέλειψαν άπαντες τα τσαπιά και ξεκίνησαν το γνωστό
και εξαιρετικά παραγωγικό τρόπο με τα χέρια κάτω απ’ τις πέτρες. Μια μεγάλη
μπαρούκα στην άκρη στο ποτάμι σχηματιζόταν από ένα βράχο με κάθετη επιφάνεια
προς τη μεριά του νερού γεμάτη τρύπες που το βάθος της πρέπει να έφτανε το
ενάμιση μέτρο.
Στάθηκαν μπροστά ο Μήτσος με το Σαράντη και μετρούσαν με το μάτι
τις διαστάσεις ενός τολμηρού εγχειρήματος που αποσκοπούσε στον εγκλωβισμό
αρκετά μεγάλων ψαριών στις τρύπες του βράχου. Κοιτάζοντας από την όχθη
φαίνονταν αρκετά μεγάλα ιδιαίτερα αυτά που
μπαινοβγαίνουν στις τρύπες βαθιά στη ρίζα του βράχου. Ο πρώτος που τόλμησε ήταν
ο Μήτσος. Μπήκε σιγά σιγά μέχρι τη μέση και έβαλε τα χέρια του στις πρώτες
τρύπες ψηλά κοντά στην επιφάνεια του νερού.
Κάνα δυό από μας παρατήσαμε το
ψάρεμα και ήρθαμε κοντά στο Μήτσο έτοιμοι να προστρέξουμε αν προέκυπτε ανάγκη,
ιδιαίτερα δε σε πιο τολμηρές απόπειρες. Είχαμε ακούσει από παλιά πως στις
μεγάλες μπαρούκες υπάρχουν ρουφήχτρες αλλά κανείς δεν μας είχε πει πως θα τις
καταλαβαίναμε. Έτσι λοιπόν θεωρώντας όλες τις μπαρούκες εν δυνάμει επικίνδυνες πήραμε τα μέτρα μας. Κρατάγαμε
στα χέρια μακριά και σκληρά ξύλα που αφθονούσαν τριγύρω ώστε να τα δώσουμε σε
ώρα ανάγκης να πιαστούν οι «δύτες» για να τους ανασύρουμε. Γενικά η ομάδα των
τεσσάρων που παραμείναμε εδώ ήμασταν σε ετοιμότητα . Οι άλλοι προχώρησαν
παραπάνω.
Ο Μήτσος από τις πρώτες επιχειρήσεις του ήταν εξαιρετικά
παραγωγικός. Σε λίγο χρόνο είχε δώσει μια καλή ψαριά. Ο Σαράντης μπήκε κι αυτός
για βοήθεια. Ήταν πιο ψηλός κι έτσι μπορούσε να ψαρέψει τις χαμηλότερες τρύπες.
Σε λίγο κι οι δυό με απανωτές καταδύσεις υπό το άγρυπνο βλέμμα μας ολοκλήρωσαν
την αποστολή τους. Καθώς στάθηκαν όρθιοι και διαπιστώσαμε το βάθος αποφασίσαμε
και μπήκαμε και μεις όχι βέβαια για ψάρεμα αλλά για μια δροσιστική βουτιά στα
νερά που θόλωναν απ’ τις πατημασιές μας, γρήγορα όμως καθάριζαν απ’ το νερό που
κατέβαινε. Ήμασταν στο ποτάμι κάναμε το
κέφι μας κι όλα ήταν σωστά.
